Rozpętała się burza medialna po tym, jak zapowiedziano, że od lipca NFZ będzie refundował znieczulenie zewnątrzoponowe przy porodzie. Ja nawet na chwilę nie uwierzyłam, że coś w tym temacie może się zmienić na lepsze, bo przecież to nie ten kraj i nie ta epoka : )

Pamiętam poród Witusia bardzo dobrze. Całe 12 godzin. Od pierwszej oksytocyny aż do szycia po nacinaniu. Szkoda, że wtedy nie wiedziałam tego, co wiem teraz, nie zgodziłabym się na oksytocynę, która tylko wzmaga i tak już potworny ból i na nacięcie krocza, które skazało mnie na rok (tak, 12 miesięcy) bolesnego współżycia. W pewnym momencie prosiłam o znieczulenie, ale nie było takiej opcji, więc dostałam na uspokojenie do wypicia mieszaninę neospasminy z jakimiś ziółkami. Nie pomogło.

Za te dwa miesiące mam zamiar rodzić w innym szpitalu. Jest tam opcja płatnego znieczulenia (500 złotych) i bardzo możliwe, że z niej skorzystam. Boję się bardzo, bardziej niż za pierwszym razem, bo wiem, czego mogę się spodziewać i że to nie jest ból, który 'da się przeżyć'. To ból, który pozbawia Cię resztek człowieczeństwa, gdybym miała wtedy otwarte okno obok przez chwilę bym się nie zawahała, żeby wyskoczyć i skończyć te męczarnie. Każda minuta, sekunda to wieczność...  

Kocham dzieci i gdybym miała warunki mieszkaniowe to na pewno chciałabym kiedyś mieć jeszcze jedno, w końcu dla mnie trójka to coś oczywistego, zawsze patrzyłam na rodziny z dwójką dzieci jak na coś dziwnego i niedokończonego:) Pewnie znów zmieni mi się to po porodzie, a może za 5 lat znów pomyślę, że to jednak możliwe i wykonalne?  

Za chwilę zacznę 30 tydzień ciąży. Robi się już ciężko, ale najgorsze są te ciągle targające mną sprzeczne i złe emocje.

Od początku chciałam mieć drugiego chłopca, ot taki model był zawsze obok mnie: sama mam dwóch starszych braci, kuzynów, mój mąż ma brata, zawsze lepiej dogadywałam się z chłopakami. Kiedy w 20 tygodniu już na 100% okazało się, że to chłopiec, cieszyliśmy się oboje, a szczególnie Wituś, bo brat.

I wtedy się zaczęły wyrazy współczucia. A, że syn to odchodzi, a córka jest zawsze, że pewnie żałuję... I zaczęłam się przez to gryźć okropnie... bo może mój mąż chciał mieć córkę, a JA mu jej nie zapewnię? Bo przecież wiem, że to środkowe dziecko ma najgorzej i wcale bym nie chciała zrobić tego swojemu dziecku, a i energii na trzecią ciążę u siebie bym nie znalazła... Czuję, że popełniłam jakiś błąd i grzech ciężki i zesłałam na siebie i męża cierpienie.

Wiem, że w ciąży generalnie człowiek się wszystkim bardziej przejmuje, hormony itp., ale jeśli ktoś zastanawia się nad tym jak uprzykrzyć ciężarówce życie, to zdecydowanie polecam jeden z tych tekstów:

- 'ach, to szkoda, że jednak nie dziewczynka'

- 'współczuje, pewnie nie jesteś zadowolona'

- 'to nie będzie wszystkich dzieci w domu...'

- 'dziewczynka tak pięknie dopełnia rodzinę...'

- 'syna się chowa dla innych, córka zostaje z rodziną'

- 'na córkę zawsze można liczyć, syn pójdzie za żoną' a jak wiadomo synowa to zło i 'kaszanka nie wędlina, synowa nie rodzina'

- 'może następnym razem się uda'

Mimo kilku chlubnych przypadków, po rozmowach z innymi mamami chłopców okazuje się, że one miały podobnie, a tym, które były w ciąży z trzecim chłopcem odbierano prawo do radości, no bo jak to tak, z czego się cieszyć, tu trzeba rozpaczać!

Mój ukochany mąż mnie zapewnia, że wszystko jest jak miało być, że mnie kocha i będzie kochał to maleństwo... A ja mam ciągłe obawy, czy nie będę go porównywać (na niekorzyść) do starszego, czy nie stracę jego miłości przez brak czasu dla niego, czy to w ogóle była dobra decyzja... Martwię się, czy przez te moje smutki los za karę nie ześle na mnie jakiegoś nieszczęścia... Wiem, że w ciąży okropnie działają hormony, że dodatkowo to, że nie pracuję i nie mogę zająć myśli czymś innym.

Mam ogromną nadzieję, że za 10 tygodni będę się śmiała z tych słów i że wszystko będzie tak, jak ma być.

I że Ci wszyscy ludzie się w końcu ode mnie odczepią!

Przez pierwsze 5 tygodni było super. Pomyślałam sobie, że kurcze, może tym razem to będzie taki przyjemny i błogi stan.

Aż do czwartku, kiedy zaczęły się mdłości. I nie, nie poranne mdłości, całodzienne mdłości... Oczywiście brzuch mam nadęty jak balon, piersi obolałe i jest mi zimno, nie ważne czy na dworze jest -1 czy +10 stopni.

Nikt jeszcze nie wie, bo i w sumie nie chcemy, żeby wiedzieli, 3.03 mam wizytę u nowego gina w prywatnym szpitalu niedaleko, a miesiąc później na USG 12 tygodnia wybieram się do mega specjalisty, którzy za taką przyjemność pobiera skromne 300 złotych.

Już mam problemy z koncentracją, szczególnie wieczorem, kiedy jestem już zmęczona po całym dniu, a tu jeszcze jakby 8 miesięcy. Że też się nie da jakoś łatwiej.

No, pomarudziłam, teraz mogę kłaść się spać, o 5 pobudka do pracy.

Witek ma już 4 lata i 4, 5 miesiąca. Czas leci bardzo szybko, ale za to jak przyjemnie! To cudowny, ciepły i mądry chłopiec. Każdego dnia jestem z niego dumna i każdego dnia kocham go jeszcze bardziej!

W tym roku Wigilia znów była u nas. Gościliśmy naszych rodziców i rodzeństwo z dziećmi, których w sumie jest już siedmioro! To niesamowite, jak bardzo fajnie i rodzinnie upłynęły nam te dni!

Wituś dostał swoje ostatnie duplo z Jakiem, Piotrusiem Panem, a także centrum ratunkowe Imaginext, książkę "Jak się robi dziury w serze", kilka gier i mnóstwo słodyczy!

Jestem także bardzo wdzięczna za to, że mimo mojego marudzenia i czasem przesadzonych fochów mój mąż nadal jest przy mnie i nadal mnie kocha. I z każdym rokiem jest coraz przystojniejszy!

Ach, przepełnia mnie poczucie błogości i wdzięczności za wszystko, co mam, za cudownych rodziców, za udaną operację taty, za wspaniałych braci, za pracę, którą lubię i w której jestem doceniana.

Fajnie jest : )